Lieve lezeressen,
Laat ik maar meteen eerlijk zijn: mijn emoties hebben tegenwoordig een eigen agenda. Gisteren voelde ik me een superheld die de hele wereld aankon. Vandaag? Nou, laten we zeggen dat mijn grootste overwinning is dat ik niet ben gaan huilen om een scheve stapel handdoeken in de kast.
Het gekke is dat die stemmingswisselingen me echt kunnen overvallen. Ik kan van intens blij naar diep bedroefd gaan in de tijd die het kost om een kop thee te zetten. Mijn man durfde laatst voorzichtig te vragen of het niet handig was om mijn humeur dagelijks op een bordje bij de deur te zetten. (Ik heb hem even laten weten dat ík die suggestie niet zo handig vond, als je begrijpt wat ik bedoel.)
Maar eerlijk, ik probeer er zelf ook wat luchtiger mee om te gaan. Als ik voel dat de tranen eraan komen, neem ik een paar diepe ademhalingen. En als ik ineens boos word omdat iemand het laatste koekje heeft gegeten, probeer ik te bedenken of het dat echt waard is. (Meestal is het antwoord: ja.)
Herkennen jullie deze emotionele rollercoaster ook? En hoe gaan jullie daarmee om? Tips zijn meer dan welkom, want ik kan wel wat wijsheid van ervaren overgangs-vrouwen gebruiken!
Liefs, Gaby